Locatie en concept was in ieder geval geweldig, een volledig gebouwd ministadium met iedereen zijn eigen balkon of skybox, het is maar hoe je bezag. Dit was in de eerste plaats met de bedoeling om iedereen vanuit zijn bubbel naar de wedstrijden te kunnen laten kijken. Iedereen kon ook van in zijn box online eten en drank bestellen, het waren  de garçons die dus het loop- en trappenwerk deden. Dus een zeer leuk concept met een bijkomend voordeel, het brak een beetje de wind, niet onbelangrijk voor Airbadminton.

De interland zelf was tussen Nederland en België in de ene halve finale en Duitsland en Frankrijk in de andere halve finale. Als we keken wie er aantrad, was er alvast een grote kans dat Nederland aan het langste eind zou trekken, wat ze ook vlotjes deden, en dat de andere halve finale best wel eens spannend kon worden. Wat het ook werd. In een teamevent worden 5 wedstrijden gespeeld tot telkens 20, alleen blijven ze verder tellen vanaf de voorgaande wedstrijd.  Bijvoorbeeld : de tweede wedstrijd begint bij een score 20-15, de derde wedstrijd met 31-40 (want voor elke wedstrijd werd wel opnieuw getosst en kon men dus kiezen wie begon) enzovoort. Duitsland en Frankrijk hield het spannend tot op het laatste, eindstand 100-99 voor Frankrijk! Mooi voor de organisator en de toeschouwers. Samen met de DJ zorgde dit dan toch een beetje voor sfeer, want het stadium zat niet helemaal vol en het weer zat ook niet echt mee. 

De finale was dan weer verrassend omdat we dachten dat de Fransen een iets sterker team hadden, maar de Nederlanders waren voldoende chauvinistisch om dan toch maar die beker van de eerste interland in eigen land te houden. De hoofzakelijk Nederlandse toeschouwers weer blij, want op enkele toeschouwers uit België na waren er natuurlijk geen toeschouwers uit Duitsland of Frankrijk. 

Wat heel het verhaal voor ondergetekende betekende? Leuk alternatief op het klassiek scheidsrechteren. De servicerechter is hier een umpire assistent omdat die ook een bepaalde fout moet kunnen callen tijdens de wedstrijd.  In triples is het niet toegelaten dat dezelfde speler in een team 2 keer na mekaar de shuttle retourneert. Dit  in het oog houden was een extra (en behoorlijk moeilijke) taak voor de umpire assistent. De servicefouten blijven ook zijn domein. Voor ondergetekende, die nu niet de beste rug ter wereld heeft, was dat het leukste deel want je kan 4 meter op en aflopen (tussen de 2 voorste servicelijnen) wat altijd beter is dan braaf stilzitten op een stoel. En omdat spelregels, ITTO’s en vocabulary nog niet helemaal vastliggen, konden we ter plaatse nog een beetje improviseren (zoals het signaal voor 2 opeenvolgende slagen hebben we ter plaatse uitgevonden). Dus leuk om naast het scheidsrechteren ook nog andere zaken te doen. De meest bijzondere activiteit? Jouw looppad zelf terug aanharken zodat je toch nog een beetje waterpas staat na de zoveelste wedstrijd, het is een keer iets anders.

Scheidsrechteren gebeurde op een volleybalstoel of platform, hoe heet dat eigenlijk? Dat was dan weer iets te klein naar mijn smaak, maar ook daar was het terug rechtstaan geblazen, niets nieuws als je ooit in België begonnen bent als scheidsrechter. De enige moeilijkheid daar was dat ontvangers niet op voorhand gekend zijn, dus de servicevolgorde kon je pas definitief bepalen tijdens de wedstrijd. En in triples kwam er dan nog telkens een serveerder per team bij, dus lichtjes aangepast telblad. 

Daarbovenop een sausje van wat extra nieuwe terminologie en ik kan alvast zeggen dat het geen saaie dag was. Maar goed, want het spelniveau was nog niet dat wat het zou kunnen zijn om het echt spectaculair en attractief te maken. Op dat vlak was Charlotte Coesens dan toch één van de smaakmakers, zij duikt al veel in een gewone sporthal, op zand is dat alvast een stuk prettiger voor haar zelf en het maakt echt wel een positief/attractief verschil in de triples.
1 grappig probleem met spelen op zand of liever op gestort zand, want op natuurlijke stranden kennen ze dit probleem niet, is dat het zand in het midden wegzakt en op het einde van de dag was dit behoorlijk spectaculair, spelers stonden minimaal 10 cm lager in het midden! Toch iets meer smashen in het net dan. 

Dus leuk alternatief om in de zomer bij goed weer toch nog te kunnen scheidsrechteren, zeker met een beetje volk en DJ! Maar natuurlijk ook leuk om verschillende collega’s terug te zien uit Nederland, maar ook speelsters uit Duitsland en Frankrijk die ik al een tijdje niet meer gezien heb. 
Met Pi Hongyang alvast 15 minuten herinneringen opgehaald over een wedstrijdje van 2007, dus neen Sven, ik ben geen freak die zomaar van die dingen onthoudt, er zijn nog andere mensen die dat ook doen! Vond ik toch belangrijk om mee te geven als stichtende gedachte.