+35
U kan me misschien betichten van enige subjectiviteit, maar in de +35 stond er absoluut geen maat op de fysieke kracht en het onversneden talent van Kristien Smets (De Dijlevallei). Aan de zijde van haar vaste partner Valerie Bogemans (eveneens De Dijlevallei) domineerde ze het dames dubbel en wist ze een eerste gouden medaille binnen te rijven. Deze geoliede machine werkt al jaren uitstekend: het tactisch inzicht en de verfijning aan het net van Bogemans waardoor Smets telkens weer in een aanvallende positie wordt gemanoeuvreerd wierp ook deze keer zijn vruchten af. Een verdiende titel zonder gameverlies, daar bestaat geen discussie over. Maar ABSOLUUT een vermelding waard: de zilveren medaillewinnaars (en ik kies zeer bewust voor het woord ‘winnaars’) bleken niemand minder dan Petra Vanlaer (OLVE) en Anja Lemmens (Dibad), die aantraden in maar liefst drie leeftijdscategorieën lager. Eeuwig respect.

In het enkelspel domineerde Kristien. Emily Jacques (DZ99) presteerde sterk door de finale te bereiken, maar ondanks verwoede pogingen kon ze Smets weinig in de weg leggen. “Geen twee zonder drie,” dacht de beresterke Dijlevalliaanse, en ook de hattrick werd gescoord in haar maidenoptreden op het BK. Geflankeerd door mezelf werd het gemengd dubbel +35 gewonnen door in de halve finale afstand te nemen van Cabu-Jacques en in de finale Stefanie Luts en Tim Claes te verslaan (zij hadden Mommaerts-Decoster geklopt en dienden de halve eindstrijd niet te spelen wegens zware krampen bij tegenstander Wouter Naert, die aantrad aan de zijde van Griet Degraeve).

Wellicht het absolute hoogtepunt van deze kampioenschappen was de heren enkel finale +35. Badmintonmachine Arnaud Goncette kruiste de degens met de onversneden Limburgse klasbak Patrick Boonen (die eigenlijk in de +45 mocht aantreden!). Het eerste game werd nog door Goncette gewonnen na een cliffhanger, maar vervolgens stond er geen maat meer op een ontketende Boonen, die blijk gaf van een enorme fysieke paraatheid en nog steeds in staat is wondermooi technisch bewonderenswaardig badminton te bedrijven. Niets dan respect voor deze kampioen.

Het dubbel +35 zou een kolfje naar de hand blijken van het gerodeerde en uiterst solide West-Vlaamse duo Wouter Naert en Dieter Cabu van DZ99. In een hoogstaande finale werd er enigszins verrassend de maat genomen van Koen Verleyen (Dilbeek) en Hendrik Mommaerts (W&L) met bij tijd en wijlen flitsend badminton. Dikke proficiat, boys! 

+40
Een droomfinale werd ons voorgeschoteld in het heren enkel in deze categorie. Met Dries Peeters (Turnhout) en Wouter Hoebers (Dropshot) kregen we te maken met twee fysiek ijzersterke tempobeulen die nog steeds kunnen wedijveren met jongere collega’s op alle vlakken als u het mij vraagt (en Badminton Vlaanderen vroeg het me 😉). Uiteindelijk zou Wouter het laken naar zich toe trekken ondanks het feit dat hij het eerste game verloor van de stevige Kempenaar. In ieder geval was het duimen en vingers aflikken tijdens de soms schijnbaar eeuwigdurende rally’s.

Voor Dries Peeters zou dit het kampioenschap van de zilveren medailles blijken: ook in het dubbelspel eindigde sympathieke Dries op de meest ondankbare plaats. Geflankeerd door Olivier Delalieux (BC Manage) werd verloren van een uitermate consistent presterende Frans Panggih Purwoko (De Dijlevallei) en mezelf. Geenszins onder de indruk van de omstandigheden wist Panggih zich met veel klasse uit enkele benarde situaties te worstelen en domineerde hij de wedstrijd. We zien alvast vanwaar zijn zoon Killaïm (speler in 1ste nationale) zijn koelbloedigheid haalt.

+45
Een erg rijkelijk gestoffeerde reeks bleek deze editie de +45 te zijn. De aanwezige kwaliteit zorgde voor enkele matchen op het scherpst van de snee. Wat dacht u immers van een finale in het dubbelspel tussen meervoudig Belgisch kampioen en bijna-olympiër Patrick Boonen gekoppeld aan topper Ronny Jeurissen (jaren in Nederland actief) versus Gert Priem (voormalig Vlaams kampioen dubbel A bij de elite) en Joost Van den Brande (meervoudig seniorenkampioen en ex-Vlaams kampioen dubbel B)? Het werd een pracht van een wedstrijd waarin uiteindelijk de Limburgers zich niet verrassend tot Belgisch kampioen kroonden. Priem (wat een match speelde die zeg!) en Van den Brande gingen tot het uiterste en versierden in het tweede game zelfs enkele setpunten… Wat een prachtig niveau werd hier geëtaleerd.

Sterke Gert ging door op zijn elan: voor de eerste keer in zijn carrière wist hij het enkelspel op zijn naam te schrijven op het BK senioren. Het zal hem ongetwijfeld veel deugd gedaan hebben na een door blessures geteisterd seizoen. Na een beklijvende finale wist hij de maat te nemen in drie games van de taaie Limburger Tim Claes.

+50
Voor de eerste maal mochten we in deze categorie de neefjes Keymis-Buckinx verwelkomen, en zoals steeds weer verzorgden zij het spektakel zowel op als naast het veld! Deze keer zou het Jan Keymis (Dropshot) zijn die de felbegeerde enkeltitel binnenrijfde. De finale werd echter niet beslecht tegen Jef Buckinx (de heren kruisten de degens reeds in de halve eindstrijd), maar wel tegen die andere topper, Willem Huijs (Herentals). Ondanks enkele vestimentaire problemen (Willem trad aan met twee verschillende schoenen nadat hij letterlijk de zolen ervanonder had gelopen) wist Huijs Keymis toch het vuur aan de schenen te leggen, zeker in het tweede bedrijf. Sterke Jan wist echter deze in extra time toch binnen te halen. Dikke proficiat, Keymis! En de honger bleek nog niet gestild: aan de zijde van Jef Buckinx (Drop Merchtem) werd een mooie finale tegen Ronny Hoefkens en opnieuw Willem Huijs in het voordeel van de Limburgers beslecht. Een mens zou zich beginnen afvragen of deze mannen geen uniek palmares bijeen aan het ‘pluimen’ zijn. Reeds nationale kampioenen in de jeugdreeksen and still going strong. Niets dan respect, jongeheren!

Ook in het gemengd dubbel zou het uiteindelijk tussen beide protagonisten gaan. Hier werd de koek dan toch enigszins eerlijk verdeeld: geflankeerd door een ijzersterk presterende Anja Lemmens (wat een mentaliteit en kracht straalt die dame nog steeds uit!) werden Keymis en Petra Van Laer netjes opzijgeborsteld in twee games.

+55
De laatste categorie die we aansnijden, is die van de +55. Het blijft me verbazen welke fysieke paraatheid en wat voor een hoog niveau hier nog steeds tentoongespreid wordt. Een exponent hiervan is ongetwijfeld Guy Delforge (Smash). Onwaarschijnlijk is het vormpeil die deze kampioen blijft etaleren, ondanks enkele gezondheidsbesognes de laatste weken. Hij won de titel in het heren enkelspel ten koste van Benny Van Peer (De Pluim), die zijn huid echter zeer duur verkocht en pas de duimen diende te leggen na twee uitputtende en nipte games. Nog groter zal de ontgoocheling van Van Peer geweest zijn na de heren dubbelfinale. In wellicht de spannendste wedstrijd van de kampioenschappen verloor hij aan de zijde van Daniel Hoefkens (De Pluim) opnieuw van Guy Delforge, die aantrad met Benny Put (Hebad). Verlengingen in het derde game, zuurder kan het bijna niet (of zoeter voor de overwinnaars, uiteraard…). 

Steeds weer ben ik tevens onder de indruk van Marleen Loos (Smash). Een persoonlijkheid op en naast het veld en nog steeds een fenomenale speelster, zoveel is duidelijk. Ze bleek opnieuw onklopbaar dit weekend, hoewel Honorée Rovers (Everbergse) in het tweede game toch nog (tevergeefs) een vuist wist te maken. Aan de zijde van Ronny Hoefkens (Herentals) wist ook Machtige Marleen een dubbelslag te slaan in het gemengd dubbel ten koste van Luc Vandenberghe (Barloke) en Sabine Boeyden (De Valkaart).

Rest me nog 1 zaak te doen: een onwaarschijnlijk dikke pluim (pun intended) geven aan de Badminton Club Ecaussinnois! Ze slaagden erin de ietwat verouderde zaal om te toveren tot een kolkende arena… Het verloop van het tornooi was eigenlijk onberispelijk, vaak werden de wedstrijden zelfs beslecht met een voorsprong op het tijdsschema. De omstandigheden waren evenwel loodzwaar: er hing een verzengende hitte in de zaal en dat bleek menigmaal een aanslag op de fysieke paraatheid van de deelnemers (vraag het maar aan de West-Vlaamse vrienden). Zelf had ik er ook behoorlijk wat last van toen ik na mijn laatste wedstrijd ‘uitgenodigd’ werd op de dopingcontrole en behoorlijk gedehydrateerd bleek. Maar na anderhalve liter Chaudfontaine, anderhalf flesje isotone drank en nog eens drie halve litertjes water (bier mocht jammer genoeg niet van de dokter, collega Tim Claes hield het op enkele vochtafdrijvende koffietjes) werd de vooropgestelde 90 ml alsnog bereikt! De extra pitstop op weg naar huis op een louche afrit namen we er met de glimlach bij. Het kon immers nog erger: Kristien Smets diende zelfs een bloedstaal af te nemen. Benieuwd wat ze na die bovenmenselijke prestaties allemaal daarin gaan vinden…

Gegroet
Helger Van Werde